اضطراب جدايى در كودكان

وقتى پيوند عاطفى و دلبستگى بين كودك و والدين ايجاد ميشود ، رفتارهايى از كودكان سر ميزند كه نشان دهنده تمايل انها براى ماندن كنار مراقب اصلى ست، براى مثال وقتى يك كودك ٧ يا ٨ ماهه خود را از مادر دور حس ميكند ، دچار بى قرارى ميشود و گريه ميكند ،اگر هم بتواند چهار دستو پا راه برود، دنبال مادرش راه مى افتد ، اين رفتارها كه نشانه دلبستگى به مادر است ، بصورت طبيعى در كودكان وجود دارد و قابل مشاهده است. به اين حالت ' اضطراب جدايى ' ميگوييم ، كه در كودكان ، طبيعى و نشاندهنده سلامت انهاست .كودك ٣ ساله جدايى موقت را درك ميكند،بتدريج با بزرگتر شدن كودك ، مهارت هاى شناختي او نيز افزايش مي يابد، حدود ٣ سالگى كودك به اين شناخت ميرسد كه اگر كسى يا چيزى از جلوى چشمش دور شد ، به اين معنا نيست كه ديگر وجود ندارد . اگر در اين سن ، مادر به كودك بگويد ، براى كارى از او دور ميشود ، اما برميگردد، كودك مى تواند حرف او را بپذيرد . 
در واقع بر اساس رسيدن به اين نوع شناخت در كودك است ، كه توصيه ميشود ، ٣ سالگى سن مناسبى براى فرستادن كودك به مهد يا ساير كلاسهاى اموزشى ست و كودك تحمل جدايى را دارد. 
اين پديده طبيعى ، اضطراب جدايى در كودكان است، كه از ٦ ماهگى تا ٣ سالگى ( در برخى فرهنگ ها ٤ يا ٥ سالگى هم عنوان كرده اند) در كودكان بروز ميكند.